Je hoort het vaak: ‘volg je gevoel!’, en je gaat iets fijns doen. Maar geldt ‘je gevoel volgen’ ook voor vervelende gevoelens?

Vele jaren geleden, lang voor we begonnen met de bouw van ons strobalen huis, kreeg ik een uitnodiging om mee te doen met een cursus ‘leemkachel bouwen’. Nou, die wilde ik wel volgen! Ik hou van zelfbouw, van vuur, van leem. Al die aspecten komen in die cursus samen, mooier kan het bijna niet! Maar het volgende moment bedacht ik dat de tijd helemaal niet had. Een hele midweek weg. Mijn vrouw zou thuis alles in haar eentje moeten doen. Dan heeft ze die week geen auto. Ik zal drie werkafspraken moeten verzetten en de verjaardag van mijn moeder valt ook in die week. Bovendien gaan we die kachel in een proefhuis bouwen. Dat gaat weer een keer gesloopt worden. Uiteindelijk dat kost dat dus alleen maar benzine, materiaal en levert alleen maar afval op. Hmm, als ik mijn gevoel ga volgen, dan ga ik dit niet doen…

Herkenbaar? Je wilt iets vreselijk graag, en dan komt er een ‘ja-maar-stemmetje’ de boel verzieken.

Ja, maar het ja-maar-stemmetje heeft toch gelijk? Al die bezwaren zijn toch echt?

Inderdaad, het ja-maar-stemmetje heeft gelijk. Je kan niet zomaar weg. Maar je ja-maar-stemmetje zegt niet dat je niet moet gaan. Ze vertelt je alleen waar er nog wat werk te verzetten is. Door je gevoel te volgen, weet je wat er te doen staat: ja, ik ga die cursus doen, en alles oplossen wat het ja-maar-stemmetje me ingeeft.

Eerst wil ik weten hoe graag ik die cursus eigenlijk wil doen. Daarvoor stel ik mezelf twee vragen: Hoe voelt het als ik die cursus echt gaat doen? En als ik dat goed gevoeld heb, stel ik me de tweede vraag: hoe voelt het als ik die cursus niet mag doen? Als er een groot verschil is in gevoel tussen de twee vragen, dan wil ik blijkbaar heel graag. Graadmeters zijn bij de eerste vraag zijn: vlinders in mijn buik? Of tranen van geluk? Of voel ik me heel sterk worden, of helemaal vol energie stromen? Graadmeter bij de tweede vraag zijn boosheid, teleurstelling, frustratie. In mijn geval betekent dat dat ik die cursus echt heel graag wil!

Ja, maar…?

Nu is het tijd om te luisteren naar mijn ja-maar-stemmetje. Want zij vertelt me heel nuttige dingen.

Ja, maar… je neemt dan de auto mee, zodat je vrouw de kinderen niet naar de zwemles kan brengen. En geen boodschappen kan doen.

Ja, maar… je hebt drie werkafspraken staan, en eentje is al een keer eerder niet door gegaan. Dat kun je echt niet maken!

Ja, maar… je moeder is die dag jarig, en vorig jaar heb je beloofd dat je dit jaar wel echt langs komt.

Ja maar… dat proefhuis wordt uiteindelijk weer gesloopt, je bouwt een kachel voor niets.

Ik zie elk bezwaar van mijn ja-maar-stemmetje als een waardevolle input. Niet om me ervan te weerhouden om die cursus te doen, maar om mij te laten onderzoeken wat er allemaal nodig is voor ik kan gaan. Ik zal iets moeten regelen voor de auto, ik zal de eerder verzette werkafspraak opnieuw moeten verzetten, ik zal dit met mijn moeder moeten overleggen. Een kachel bouwen om van te leren, is niet een kachel voor niets bouwen. De onderdelen worden hergebruikt, want met leem kan dat.

En misschien komt je ja-maar-stemmetje met nog een paar dingen.

Ook bij het oplossen van een ja-maar-bezwaar komen er gegarandeerd nieuwe ja-maar-bezwaren. Dus blijf je gevoel volgen. Ik durf die ene klant niet te vragen voor een tweede uitstel. Mijn vrouw zal het me kwalijk nemen als een week weg ga, ik durf mijn moeder niet te zeggen dat ik haar verjaardag weer ga missen. Nu wordt het interessant. Want deze nieuwe ja-maar-bezwaren volgen eigenlijk altijd uit overtuigingen. Ik gelooft iets over die klant, waardoor ik ervaar dat ik geen tweede uitstel durf te vragen. Ik geloof iets over mijn vrouw dat ik me voorstel dat ze het me kwalijk gaat nemen. Ik geloof iets over mijn moeder waardoor…

Het mooie van overtuigingen is dat ik ze zelf ben gaan geloven (dat ze waar zijn), en dat ik dus ook zelf kan stoppen met geloven dat ze waar zijn. Ze dus loslaten. En als ik ze allemaal aangepakt hebt, en ik ga voelen hoe het voelt om de cursus te gaan doen, dan merk ik hoe ik echt helemaal in mijn kracht sta. Ik sta ‘aan’. Mijn ogen twinkelen. Ik ga doen wat mijn hart van me vraagt te doen. Dit voelt als echt leven!

Categorieën: Blog

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *