Ik sta in de klimhal met mijn gordel aan. Mijn collega controleert of de lange klimlijn correct vast zit. Ik kijk naar het bordje ‘5+’ dat onder een rode greep hangt. Ik volg de route met mijn ogen, helemaal naar boven. “Kan ik dit?” vraag ik me af. Ik zou kunnen besluiten te geloven dat ik dit kan. Ik heb al wel moeilijkere routes geklommen. Maar als blijkt dat ik toch halverwege vastloop, dan zou ik me teleurgesteld kunnen voelen. Wil ik me teleurgesteld voelen? Maar het kan ook zijn, dat ik, juist door wat ik geloof, een tandje extra kan bijzetten. Want ik kan het toch! En daarmee lukt het misschien wel. Maar misschien is het niet genoeg. En dan? Wat nu? Help!
Een schoolvoorbeeld van vastlopen in de ‘denk-modus’…. Relax!
Wat zou er gebeuren als je besluit om gewoon lekker te gaan klimmen? Om er vanzelf achter te komen hoe ver je komt. Welke stappen je wel kan nemen, en welke te zwaar zijn. Je kan namelijk altijd besluiten een andere route te kiezen. Of besluiten om even rust te nemen. Om een klein stukje te zakken waardoor je die lastige stap nog een keer kan doen. En nog een keer, net zo vaak totdat het wel lukt. En om ondertussen te genieten van alle ervaringen die je ondergaat. De teleurstelling van de grip die je verliest. Als ik meer naar links hang en me met mijn andere hand eerst opdruk gaat het een stuk makkelijker. Het plezier van de dans die jou over de route voert. De euforie als je boven bent. Het echte leven in het klein.
Het helpt mij om mijn leven te bekijken vanuit het klimhal-gezichtspunt. De vrijheid van het kiezen van de zelfgekozen moeilijkheidsgraad. Ga ik voor een langdurig project dat niet al te zwaar is, of voor kort maar heftig? Of is het tijd voor een kop thee? Kies ik voor iets technisch of juist brute kracht. En ook de wijze waarop je de route klimt heb je keuzemogelijkheden. Ga ik voor snelheid, of voor rust en techniek. Als er een passage is die ik niet doorkom, blijf ik dan oefenen of smokkel ik me er doorheen door even een greepje van een andere kleur te gebruiken? Het is allemaal goed.
Van alles dat je doet, leer je over jezelf. Over je angsten, weerstanden en verlangens, over wat bij je past en wat niet, over of wat je gelooft je helpt of belemmert. Het maakt niet uit wat je doet, je kan niet niet-leren.
Wie zei dat ook al weer? Het gaat niet om het doel, maar om de weg? Ik wens je mooie, passende routes toe!
0 reacties