Ons land is bij het schrijven van dit bericht al bijna twee jaar in de greep van het Wuhan Coronavirus (Covid-19). Dit virus raakt onze maatschappij op een gevoelige plek (afgeschaalde zorg). De overheid moet alle zeilen bijzetten om te voorkomen dat de ziekenhuizen overbelast raken.
Hoe de maatschappij met het virus om dient te gaan is een heel groot en ingewikkeld vraagstuk. Hiervoor zijn verschillende strategieën mogelijk. Wat we helaas veel zien, is dat mensen met verschillende opvattingen over de huidige situatie lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. Ruzie en verwijdering zijn het gevolg. Polarisatie. Beide kampen graven zich steeds dieper in om hun ‘gelijk’ te halen en de verbinding raakt helemaal zoek. Onze maatschappij laat een defect zien. We zijn namelijk de vaardigheid verloren om ons met elkaar te verbinden. Hoe we allemaal verder kunnen met alle argumenten.
Afgelopen week schreef iemand me dat hij er moeite mee heeft om te zien hoe een familielid omgaat met de maatregelen. Hij vindt het heel vervelend dat het hem niet lukt om haar haar mening te laten aanpassen. Hij heeft wel ingezien dat hij soms enkel zaadjes kan planten, maar toch, hij vond het bijzonder lastig om haar helemaal los te laten. Stel dat er iets verkeerd zou gaan uitpakken, dan zou hij het zich niet vergeven dat hij haar niet gewaarschuwd had.
Wat er in deze situatie in de basis mis gaat, is dat hij een aantal oordelen heeft. Over haar iets in de trant van ‘Zij gelooft onzin, en daarin stelt ze me teleur’. En over zichzelf iets in de trant van ‘ik weet het beter’. Het hebben van zo’n oordeel helpt niet om in verbinding te komen. Zij voelt haarfijn aan dat hij haar niet gelijkwaardig benadert. Zij voelt dat er iets niet klopt met zijn intenties, zij voelt zich door hem niet gehoord, niet begrepen.
Het herstellen van deze situatie begint met het wegnemen van zijn oordelen. Oordelen over zichzelf (‘ik weet het beter’ of zo) en oordelen over de ander (‘je bent dom dat je het niet ziet’ of zoiets). Als het hem lukt alle oordelen los te laten, dan is hij weer in staat verbonden te zijn met de ander. Dan kan hij echt luisteren naar wat de ander wil zeggen. En dan zal de ander echt luisteren naar wat hij te zeggen heeft. Als er echt geluisterd wordt, kan het zomaar gebeuren dat standpunten te veranderen.
Als er verbinding is, als zijn oordelen weg zijn, dan zou hij haar gerust kunnen ‘waarschuwen’ als hij die behoefte voelt. De kunst is om buiten oordelen te blijven. En buiten verwachtingen. Want het doel van de ‘waarschuwing’ zou moeten zijn hoe ze samen verder kunnen, met alle argumenten.
0 reacties