“Ken je werk van deze schrijver?”
“Heb je van die stroming gehoord? Dat lijkt erg op wat je vertelt.”
“Ik moet denken aan dat boek, ken je dat ook?”
Ik krijg vaak dit soort vragen van mensen die mijn boek aan het lezen zijn, of als ik ze vertel over mijn boek. Het antwoord is altijd oprecht ‘Nee, ik ken het niet’. Want ik heb bijna niets gelezen over bewustzijn.
Het gebeurt wel eens dat ik bijna een soort schaamte voel dat ik niet kan meepraten met mijn lezer, zo weinig weet ik van andere schrijvers die over bewustzijn en spiritualiteit schrijven. Hoe kan het dan dat ik zonder die kennis een boek over bewustzijn schrijf? Alsof ik mijn huiswerk niet heb gedaan. En ik dat door elke belezen deskundige door de mand zal vallen.
Toch weet ik heel goed waarover ik schrijf. De afgelopen twee jaar heb ik, al schrijvend, nog veel moois over bewustzijn geleerd, details waarover ik me eerder niet bewust was. Ik heb deze hiaten echter niet ontdekt door te lezen, maar door op te merken dat er iets niet klopt, het gebiedje te onderzoeken door goed te voelen, door er mee te experimenteren.
En dan ontstaat er een interessante paradox. Ik lees geen boeken over bewustzijn omdat bewustzijn niet met woorden is te beschrijven, maar ik ga wel een boek schrijven om mensen uit te leggen hoe bewustzijn werkt. Trap ik dan niet in dezelfde val?
Het boek ‘Zwemles’ is een roman waarin je kan meekijken in het hoofd van de hoofdpersoon. Als deze hoofdpersoon, geïnspireerd door de man die hij in de kantine van het zwembad tegenkomt, zijn bewustzijn gaat verkennen, kun je als lezer als het ware meekijken en meevoelen wat er gebeurt. Herkennen. Met als doel om de lezer te inspireren hetzelfde onderzoek te doen bij zichzelf. En om daarmee meer bewust te worden van het eigen bewustzijn.
Ik ken geen boek dat spiritualiteit en bewustwording op deze manier benadert. Maar ik laat me graag verrassen!
0 reacties